ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมามีการถกเถียงกันอย่างมากในไลบีเรียว่าชาวไลบีเรียมีรัฐธรรมนูญหรือไม่ที่จะเรียกร้องให้ประธานาธิบดีลาออกก่อนที่เขาจะดำรงตำแหน่ง ผู้สนับสนุนประธานาธิบดีประสบความสำเร็จในการโน้มน้าวให้ผู้สนับสนุนลาออกในการย้อนรอยการเรียกร้องของพวกเขาด้วยเหตุผลทางรัฐธรรมนูญความจริงก็คือว่ารัฐธรรมนูญของไลบีเรียไม่ได้ระบุว่าเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งจะรับประกันการดำรงตำแหน่งให้เสร็จสิ้น การรับประกันเพียงอย่างเดียวที่คาดว่าจะได้รับจากการดำรงตำแหน่งเสร็จสิ้นนั้นมีอยู่ในพฤติกรรมที่รอบคอบของเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งซึ่งยืนหยัดในการพิจารณาทางกฎหมายและศีลธรรม ซึ่งประกัน “ความปลอดภัยและความสุข” ของประชาชน
เมื่อรัฐธรรมนูญถูกสร้างขึ้น
ในปี พ.ศ. 2390 และแก้ไขในปี พ.ศ. 2529 รัฐธรรมนูญได้รวมมาตราที่ 2 และมาตราที่ 1 ตามลำดับ บทบัญญัติในมาตราที่ 2 ในปี พ.ศ. 2390 ระบุว่า “อำนาจทั้งหมดมีอยู่ในประชาชน รัฐบาลเสรีทั้งหมดจัดตั้งขึ้นโดยผู้มีอำนาจและเพื่อประโยชน์ของพวกเขา และพวกเขามีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนแปลงและปฏิรูปสิ่งเดียวกันเมื่อความปลอดภัยและความสุขของพวกเขาต้องการ” การใช้ถ้อยคำในรัฐธรรมนูญส่วนนี้ใช้ถ้อยคำบังคับซึ่งกำหนดให้เป็นหน้าที่ของประชาชน ไม่มีการอนุญาตเกี่ยวกับหน้าที่เหล่านี้ที่ทำให้พวกเขาใช้ดุลยพินิจ
เมื่อรัฐธรรมนูญได้รับการแก้ไขในปี พ.ศ. 2529 มาตรา 2 ของฉบับปี พ.ศ. 2390 ยังคงคำต่อคำไว้ในมาตรา 1 โดยเพิ่มประโยคต่อไปนี้: “เพื่อให้แน่ใจว่ารัฐบาลประชาธิปไตยที่ตอบสนองต่อความประสงค์ของผู้ปกครอง ประชาชนจะมีสิทธิ ในเวลาดังกล่าวและในลักษณะที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญนี้ให้ข้าราชการออกจากตำแหน่งและเลือกตั้งและแต่งตั้งแทนตำแหน่งที่ว่าง”
วลีบุพบท “ทำให้ข้าราชการออกจากตำแหน่งและบรรจุตำแหน่งที่ว่าง” ดังที่ใช้ในข้อ 1 หมายถึงการก่อให้เกิดการกระทำ การกระทำเช่นนี้รัฐธรรมนูญให้อำนาจแก่ประชาชนอย่างไร? ฟ้องขับไล่? อาจเป็นการแสดงเจตนาบังคับให้ลาออกได้หรือไม่? ไม่จำกัดเฉพาะการเลือกตั้งอย่างแน่นอน
บางคนคิดว่าการเพิ่มมาตรา 2 ของเวอร์ชัน 1847 หมายความว่าผู้วางกรอบตั้งใจที่จะจำกัดวิธีการที่เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้งของรัฐบาลไลบีเรียสามารถปล่อยให้อำนาจโดยประชาชนเหลือเพียงการเลือกตั้งเท่านั้น การตีความข้อ 1 นี้ผิด
จากมุมมองของนักอรรถศาสตร์
การรวมคำว่า “การแต่งตั้ง” ไว้ที่ส่วนท้ายของมาตรา 1 แสดงให้เห็นว่าประโยคที่สองของมาตราไม่ได้จำกัดสิทธิของประชาชนในการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลโดยการเลือกตั้งปกติเท่านั้น โดยทั่วไปแล้วประชาชนจะไม่แต่งตั้งเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการเลือกตั้ง
มันจะเป็นความผิดเพี้ยนของระบอบประชาธิปไตยที่จะจำกัดสิทธิของประชาชนในการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลของพวกเขาให้เป็นเพียงการใช้สิทธิวันเลือกตั้งที่เกิดขึ้นทุก ๆ หกปีหรือมากกว่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะเผชิญกับภาวะวิกฤตทางเศรษฐกิจที่แย่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศก็ตาม การได้รับเลือกเป็นเวลาหกปีไม่ได้ลดทอนอำนาจและสิทธิของประชาชนที่จะเรียกร้องให้คุณออกจากตำแหน่งก่อนกำหนดเมื่อความเป็นอยู่และความสุขของพวกเขาเป็นเดิมพัน ประชาชนจะไม่รู้สึกผิดต่อความเฉยเมยเฉย ๆ หากพวกเขายังคงเป็นผู้นำที่มักอ้างรัฐธรรมนูญและหลักธรรมาภิบาลบนพื้นฐานที่ว่าผู้นำนั้นได้รับเลือกตามวาระที่แน่นอนหรือไม่?
การประท้วงเป็นองค์ประกอบสำคัญในวัฒนธรรมประชาธิปไตย การมีส่วนร่วมโดยตรงในการดำเนินการโดยการออกไปที่ถนนเป็นกลไกเชิงรุกเดียวที่มีให้กับประชาชนในการบังคับใช้ธรรมาภิบาล ป้องกันภัยพิบัติ และหรือรุกฆาตต่ออำนาจเผด็จการที่อาจเกิดขึ้น
การแต่งตั้งเป็นแนวคิดที่แตกต่างเมื่อเทียบกับการเลือกตั้ง การใช้คำเชื่อม “และ” ระหว่างการเลือกตั้งและการแต่งตั้งในข้อ 1 แสดงให้เห็นเพียงว่าผู้กำหนดกรอบหมายความว่าทั้งสองถูกตีความว่ามีความหมายแยกกันและมอบอำนาจที่แตกต่างกัน
ส่วนที่สองของข้อ 1 มีแนวโน้มที่จะเน้นย้ำว่าสิทธิของประชาชนในการลงคะแนนเสียงเลือกผู้นำถือเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีขึ้นเพื่อขัดขวางความเป็นไปได้ของการยกเลิกการเลือกตั้งในอนาคตอันเลวร้าย สถานการณ์ที่น่าจะเกิดขึ้นในเดือนตุลาคม 2563 เมื่อการเลือกตั้งสมาชิกวุฒิสภากลางเทอมมีกำหนดตามรัฐธรรมนูญ แต่จะไม่เกิดขึ้นเพราะรัฐบาลจะอ้างว่า มันขาดเงินทุนที่จะถือไว้
มันน่าสนใจที่จะอ่านว่าศาลฎีกาไลบีเรียในปัจจุบันจะตัดสินอย่างไรเมื่อคดีเกี่ยวกับการจัดการเลือกตั้งเหล่านั้นเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในปีหน้า
นอกจากนี้ มาตรา 38 ยังให้สภานิติบัญญัติไลบีเรียแต่ละสภามีอำนาจในการขับไล่สมาชิกสภาใด ๆ ออกไปด้วยเหตุผล มาตรา 43 ให้อำนาจแก่สภานิติบัญญัติในการถอดถอนประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดีออกจากตำแหน่งโดยการถอดถอน สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ารัฐธรรมนูญไลบีเรียไม่ได้รับประกันว่าจะมีใครอยู่ในตำแหน่งตลอดอายุการดำรงตำแหน่งโดยไม่คำนึงว่าพวกเขาประพฤติตนอย่างไร
Credit : สล็อตเว็บตรง
